Pod koniec Quenta Silmarillion wspomina się, że Elwing i Earendil zostali przyjęci do życia w Amanie po Wojnie Gniewu. Earendil spędzał czas udając gwiazdę, podczas gdy Elwing czekała na niego w swojej wieży:

Dlatego zbudowano dla niej białą wieżę na północ od granic Rozdzierających Mórz; i tam od czasu do czasu naprawiały wszystkie ptaki morskie ziemi. Mówi się, że Elwing nauczyła się języków ptaków, które sama nosiły kiedyś ich kształt; nauczyli ją latać, a jej skrzydła były białe i srebrnoszare. Czasami, kiedy wracający Eärendil zbliżał się ponownie do Ardy, leciała na spotkanie z nim, tak jak leciała dawno temu, kiedy została uratowana z morza. Wtedy dalekowzroczni wśród elfów zamieszkujących Samotną Wyspę zobaczyliby ją jak białego ptaka, lśniącego, zabarwionego różami o zachodzie słońca, gdy szybowała radośnie, by powitać przybycie Vingilota do przystani.

(Quenta Silmarillion, Rozdział 24: O podróży Eärendil i wojnie gniewu)

Więc twoje przypuszczenia są prawie poprawne. Nie zachowała swojej ptasiej postaci, ale ptaki nauczyły ją latać (i najwyraźniej wyhodować skrzydła), a ona siedziała w swojej wieży i czekała, aż Earendil wróci ze swoich gwiazdorskich obowiązków i wyleciała na spotkanie go.