Z Ariki Okrent w In the Land of Invented Languages ​​, strona 284, gdzie mowa o Tolkienie i tym, co go wyróżniało:

Wiele innych autorów w całej historii dostarczyło fikcyjne języki dla swoich wyobrażonych krajów. Obywatele z Utopii (1516) Sir Thomasa More'a mają utopijny język, który bardzo przypomina łacinę. Mieszkańcy księżyca w książce Francisa Godwina Man in the Moone (1638) mówią językiem muzycznym. Ludzie w Terre australe connue (1676) Gabriela de Foigny'ego mówią językiem filozoficznym, takim jak ten, który zaprojektował Wilkins i jemu współcześni. Od dziwnych okrzyków Lilliputian Swifta w Podróży Guliwera przez Nowomowę Orwella, po uliczny slang rabusiów Burgessa w Mechanicznej pomarańczy do x - i z - wypełniony bełkotem niezliczonych dzieł science fiction, tworzenie języka zawsze było praktykowane w celach artystycznych. Jednak te kreacje zazwyczaj nie są językami, a raczej pomysłami, odrobiną słownictwa, kilkoma zwrotami. Nie zapraszają do dalszych badań. Służą opowieści, nigdy na odwrót.

A więc:

• tak, Tolkien był prawdopodobnie pierwszą osobą, która tak dokładnie połączyła konluzję i fikcję; ale
• nie, nie był pierwszym, który napisał fikcję zawierającą wyimaginowane słowa.

Według Wikipedii, Księżniczka Marsa Edgara Rice'a Burroughsa „była prawdopodobnie pierwszą fikcją [XX] wieku, w której pojawił się skonstruowany język” i poprzedzała Tolkiena.

Tolkien nie był pierwszym, który pisał jakimikolwiek wymyślonymi słowami. Częściowo problem polega na tym, że praca ze skonstruowanym językiem jest albo udana, albo zapomniana, a nowomowa z udanych dzieł staje się częścią nowego języka ojczystego. Ponownie, cytując Wikipedię o The Life of Gargantua and Pantagruel Rabelais'a, Rabelais studiował starożytną grekę i zastosował ją, wymyślając setki nowych słów w tekście, niektóre z nich stały się część języka francuskiego ”. (podkreślenie moje). Nie można odrzucić skonstruowanych fraz, które stają się częścią wspólnego języka - kiedy to robią, jest to oznaka ich sukcesu jako literatury.

Przypomnijmy też, że esperanto zostało wprowadzone na przełomie XIX i XX wieku. wieku, więc pojęcie skonstruowanego języka było powszechne. Tolkien miał pewne wzajemne oddziaływanie z ruchem esperanckim. Jestem pewien, że wielu innych artystów i autorów zostało zainspirowanych przedstawionym przykładem Esperanto.

To, co wyróżnia Tolkien, to akademicki rygor, który wniósł do problemu, oraz głębia, którą prywatnie (np. powieści) zbudował języki. Bardziej powszechna praktyka jest tak tandetna, że ​​zaprasza Neala Stephensona, by ośmieszył go w Apostropokalipsie w REAMDE.

Edycja:

W odpowiedzi na komentarz @ rand-althor poniżej, Barsoomian nie był jeszcze tak w pełni rozwinięty, jak języki Tolkiena, ale wydaje się, że ma nieco większą strukturę niż tutaj-i- tam metoda słów widoczna w Kole Czasu. Ciekawe jest przeczytanie o pracy związanej z sformalizowaniem jej na tyle, aby można ją było wykorzystać w filmie (ale IMHO, stopień, w jakim byli w stanie oprzeć ją na oryginalnym źródle, potwierdza, że ​​było to coś więcej niż zbiór dziwnie zapisanych słów).

Lingua Ignota Hildegardy von Bingen był zfabrykowanym językiem z XII wieku, który mógł być używany do dzieł literackich (ale trudno to powiedzieć, ponieważ napisano bardzo mało tekstu w nim pozostaje).

Ponadto XV-wieczny rękopis Voynicha jest z pewnością dużym dziełem fikcyjnym, a jego system pisma jest nie jest ogólnie uważany za rozumiany przez współczesnych uczonych, wydaje się jednak, że ma wiele właściwości prawdziwego języka (w przeciwieństwie do kompletnego bełkotu), a zatem może być napisany w conlangu.

Stephen Hero Joyce'a (rozpoczęty w 1903, porzucony w 1907 i niedokończony rękopis opublikowany pośmiertnie w 1944 r., a więc poprzedzający Władcę Pierścieni zarówno w powstaniu, jak i publikacji) wspomina i ma trochę od, skonstruowanego języka, który był rzeczywiście kompletny.

Jednak był on kompletny tylko dlatego, że został stworzony przez mieszanie kilku istniejących języków zgodnie z pewnymi ustalonymi regułami, co jest raczej oszustwem, jeśli wziąć pod uwagę stanowisko projektu Tolkiena. Prawdopodobnie było to również realistyczne przedstawienie prawdziwej wcześniejszej gry językowej (będącej powieścią na wpół autobiograficzną), a jeśli tak, to pomijałoby to „do pracy fikcyjnej”:

Cranly mówił (jak miał w zwyczaju spacerować z innymi dżentelmenami) w języku, którego podstawą była łacina, a nadbudowa składała się z języka irlandzkiego, francuskiego i niemieckiego:

- Atque ad duas horas w Wicklowio venit .

- Damnum longum tempus prendit , powiedział urzędnik z Urzędu Celnego.

- Quando… nie, to znaczy… quo in… bateau… irons-nous? zapytał Temple.

- Quo in batello? powiedział Cranly * w „Regina Maris”.

Więc po krótkiej rozmowie młodzi mężczyźni zgodzili się na wycieczkę do Wicklow on the Sea-Queen. Stephen z wielką ulgą wysłuchał tej rozmowy: po kilku minutach ukłucie jego «nieszczęścia nie było już tak dotkliwe. W końcu Cranly zauważył Stephena idącego na skraju ścieżki i powiedział:

- Ecce orator qui in malo humore est .

- Non sum , powiedział Stephen.

- Credo ut estis , powiedział Cranly.

- Minime .

- Credo ut vos sanguinarius mendax estis quia facies vestra mostrat [ sic ] ut vos in malo humore estis *. »

([sic] powyżej to oryginalny tekst, komentarz do pomyłki postaci, a nie autora).

Nie, nie był. Najbardziej oczywistym przykładem, który poprzedza go o 5 lat, jest nowomowa George'a Orwella w „Dziewiętnaście osiemdziesiątym czwartym”

Rasa: przyjaciel Tolkeina, CS Lewis, napisał trzy powieści pod wspólną nazwą The Cosmic Trilogy lub the Space Trilogy:

• Out of the Silent Planet (1938)
• Perelandra (1943)
• That Hideous Strength ( 1945)

^{(daty według Wikipedii)} , czyli po Hobbicie , ale poprzedzające Władca Pierścieni . Zawierają zmyślony język. AFAIK, nie jest tak w pełni zrealizowany jak języki Tolkiena czy języki Star Trek , ale jest na tyle złożony, że podczas czytania książek będziesz chciał mieć pod ręką zeszyt, abyś mógł własny słownik.

Mogę dodać, że już w 1953 roku, przed publikacją The Fellowship of the Ring w 1954 roku, Science Fiction Handbook L. Sprague de Campa zawierało wiele rad dla pisarzy science fiction, w tym porady dotyczące konstruowania wyimaginowanych języków, jeśli dobrze pamiętam. Bez wątpienia rada opierała się na jego metodach konstruowania obcych języków do własnych opowieści. Nie wiem, jak obszerny był którykolwiek z jego obcych języków.