Naturalne pole grawitacyjne Gwiazdy Śmierci byłoby wyjątkowo słabe.

Gwiazda Śmierci została opisana jako „mały księżyc” w Gwiezdnych wojnach; Wikipedia podaje średnicę pierwszej Gwiazdy Śmierci jako 140 do 160 kilometrów. Duży księżyc, taki jak nasz, składający się z 3500 km litej skały, wytwarza tylko 17% pola grawitacyjnego na powierzchni Ziemi. Gwiazda Śmierci, oprócz tego, że jest znacznie mniejsza od naszego Księżyca, jest również w większości pusta, ponieważ nie buduje się czegoś tak dużego, chyba że naprawdę potrzebujesz przestrzeni wewnętrznej. Gwiazda Śmierci na swojej powierzchni nie miałaby pola grawitacyjnego nawet jednej tysięcznej pola grawitacyjnego Ziemi, a pole zmniejszyłoby się, gdy wchodzisz do wnętrza stacji. Biorąc pod uwagę słabe pole, nie można nic zyskać, ustawiając piętra względem niego.

Orientacja promieniowa oznacza, że ​​wszystkie okna są świetlikami.

Jeśli Masz szczęście, że masz biuro w Gwieździe Śmierci, byłoby o wiele przyjemniej, gdybyś mógł usiąść na swoim krześle kierowniczym i patrzeć na gwiazdy bez wyciągania szyi. Ale jeśli podłoga jest zawsze skierowana w stronę środka stacji, wówczas okna wychodzące muszą koniecznie znajdować się na suficie. Wydawało się, że Cesarz wolał normalne okna.

Promieniowa konstrukcja nadałaby podłogom i sufitom zauważalną krzywiznę, która byłaby bardziej widoczna bliżej wnętrza. Płaskie przedmioty, takie jak zwykłe meble, nie byłyby równo z ziemią: cały ich ciężar byłby przenoszony na ich środku, a krawędzie wystawałyby ponad podłogę (lub, dokładniej, podłoga wystawałaby spod krawędzi) .

Wymagałoby to nie tylko drogich niestandardowych mebli i wyposażenia, ale także krzywizna na poziomach wewnętrznych byłaby większa niż na poziomach zewnętrznych, więc sprzęt byłby prawidłowo osadzony tylko w określonym zakresie poziomów.

„Lokalna płaskość” np. na pokój, też nie zadziała:

• Elementy bliżej ścian toczyłyby się w kierunku środka, czyli technicznie „w dół wzgórza”
• Układ pomieszczeń na każdym poziomie musiałaby zależeć od tych nad i pod nią, aby uniknąć „ściśnięcia” podłóg i sufitów.
• Alternatywnie, można by przydzielić dodatkową przestrzeń, aby umożliwić szczypanie (np. z regulowanymi płytkami podłogowymi / sufitowymi tłoki), ale zmniejsza to liczbę poziomów, które mogą zmieścić się w konstrukcji.
• Plany pięter nie mogły zostać zmienione przez zwykłe przesuwanie ścian: podłogi musiałyby zostać zmienione, a ściany z jednego miejsca mogłyby nie pasuje do innego.
• Nastąpiłyby nagłe zmiany między sekcjami, np. przy drzwiach i wzdłuż korytarzy.
• Duże przestrzenie, takie jak hangary, musiałyby zostać podzielone na kilka obszarów o różnych orientacjach podłóg.

Projekt, który opisujesz, jest bardzo podobny do projektu Centrepoint Station, dużej stacji kosmicznej w systemie koreliańskim. Jego konstrukcja poprzedza wynalezienie sztucznej grawitacji bez wirowania we wszechświecie Gwiezdnych Wojen . Jednak do czasu skonstruowania Gwiazdy Śmierci sztuczna grawitacja jest powszechna. Dlatego sensowne jest, aby Gwiazda Śmierci wykorzystywała istniejącą wcześniej i powszechnie używaną konwencję sztucznej grawitacji stosowaną we wszystkich innych konstrukcjach imperialnych, zamiast realizować radykalnie inną filozofię projektowania, bez względu na to, jak wiele sensu może to mieć na tle fizyki. .

Wszystkie powyższe odpowiedzi są dobre, ale chciałbym również dodać, że w układzie radialnym na powierzchni stacji byłaby tylko jedna warstwa: pojedyncza powłoka otaczająca całą kulę. Oczywiście możesz podzielić ten „poziom powierzchni” na różne strefy dla różnych operacji, ale szybko stałoby się nieporęczne posiadanie na przykład stacji dokującej, w której statki schodzą z dachu, a następnie musisz zejść szereg pięter na różne poziomy działania.

Znacznie lepiej jest mieć kulę o płaskich poziomach odpowiadających szerokości geograficznej, tak aby doki zaopatrzeniowe mogły znajdować się na określonej szerokości geograficznej, podczas gdy doki wojskowe mogą znajdować się gdzie indziej itp. konstrukcja płaska każda kondygnacja posiada pierścień styku powierzchniowego wokół krawędzi, co pozwala na bardziej efektywne przenoszenie obiektów i statków pomiędzy wnętrzem stacji a na zewnątrz oraz łatwiejszą lokalizację różnych działów i obiektów na jednym piętrze obiektu.

Przy ustalonej gęstości przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni ciała kulistego jest proporcjonalne do jego promienia (masa rośnie jako sześcian promienia, ale grawitacja spada wraz z kwadratem odległości od środka ciężkości).

Zatem grawitacja gwiazdy Śmierci z litej skały o tej samej gęstości co księżyc Ziemi byłaby rzędu 0,007 ziemskiej grawitacji na zewnętrznej krawędzi i zmniejszałaby się w miarę wchodzenia głębiej. Gwiazda Śmierci nie jest solidną skałą; duża część jego objętości jest wypełniona azotem i tlenem, setki razy mniej gęsta.

Oznacza to, że generatory sztucznej grawitacji nadal muszą wykonać ponad 99,3% pracy, nawet jeśli podłoga jest ustawiona w środku Oddział. Imperium oczywiście nie przejmowało się wydajnością inżynieryjną tego rzędu.