Zwykle, gdy jesteś w przestrzeni nad studnią grawitacyjną, pozostajesz „w górze”, spadając na boki tak szybko, że po prostu krążysz wokół obiektu / planety. To właśnie znaczy być na orbicie.

W Gwiezdnych wojnach rzadko widzimy statki na orbicie. Zwykle po prostu unoszą się nad jednym miejscem. Zamiast poruszać się na boki, aby utrzymać się w górze, używają repulsorliftów, aby dokonać tego wyczynu, bezpośrednio przeciwdziałając efektom grawitacji, która chce je ściągnąć.

Jednak gdy statek zostanie uszkodzony lub zniszczony , repulsorlift zawodzi. Ponieważ nie ma już nic, co powstrzymuje ich przed grawitacją, zaczynają spadać z powrotem w kierunku obiektu / planety.

A teraz, biorąc pod uwagę rozbieżność między dużymi i małymi statkami. Jeśli wystrzelisz pocisk w mały statek, siła eksplozji w porównaniu z rozmiarem statku jest więcej niż wystarczająca, aby rozerwać go na drobne kawałki, przy czym siła eksplozji, która wystrzeliwuje te kawałki w każdą stronę, jest bardziej widoczna niż siła grawitacji przez jakiś czas. Gdybyś jednak wziął ten sam pocisk i wystrzelił go w duży statek, spowodowałby on znacznie mniejsze uszkodzenia konstrukcyjne w stosunku do jego rozmiaru (i wyniósłby mniej siły względnej), nawet jeśli nadal jest w stanie wyrządzić wystarczające uszkodzenia krytyczne, aby go wyłączyć .

Gdyby mały statek odniósł krytyczne uszkodzenia bez roztrzaskania go na drobne kawałki, powinniśmy się spodziewać, że upadnie tak, jak robią to większe statki. To się rzadko zdarza.

Wreszcie Gwiazda Śmierci była znana jako orbitalna stacja bojowa i prawie zawsze znajduje się na orbicie, kiedy ją widzimy (Yavin, Endor, Jedha, Scarriff). Nie miałoby sensu, aby statek wielkości małego księżyca używał repulsorów, ponieważ nie musi zatrzymywać się nad planetą ani obniżać / unosić się względem powierzchni (to nie jest tak, że musi lądować). Więc kiedy eksploduje, grawitacja nie ma widocznego efektu, ponieważ działa na nią tak samo, jak zawsze, nadal spadając na boki. Odłamki, które widzimy, spadające i spalające się, to części wyrzucone w kierunku planety przez samą eksplozję.

Ponieważ bitwy w Gwiezdnych Wojnach to bitwy morskie, mniej więcej w czasach drugiej wojny światowej.

To, co widzisz, to te statki kosmiczne „tonące”, tak jak duży statek morski tonie na planecie.

Mogą istnieć dowolne uzasadnienia w świecie. Ale zasadniczo jest to ten sam powód, dla którego myśliwce wykonują skręty i zachowują się tak, jakby leciały w powietrzu, i dlaczego bombowce „zrzucają” bomby.

Z tych samych powodów, dla których eksplozje w kosmosie idą w górę, myśliwce mają skrzydła i tak dalej *. Dzieje się tak dlatego, że scenarzyści i reżyserzy albo sami nie znają fizyki, albo myślą, że muszą odwołać się do publiczności, która nie zna fizyki.

* Szczególnie powód, dla którego może 99% wypadków samochodowych w Hollywood skutkuje pożarami i / lub eksplozje. W prawdziwym świecie mniej niż 1% wypadków skutkuje pożarami, a tylko niewielka część z nich skutkuje eksplozjami: https://one.nhtsa.gov/cars/rules/regrev/evaluate/807675.html lub odwiedź lokalne złomowisko samochodów i zwróć uwagę, jak niewiele przywożonych jest spalonych pojazdów.

Wszechświat Gwiezdnych Wojen to wszechświat filmowy.

Ogólny konsensus wśród twórców filmowych jest taki:

1. Małe naczynia rozpadają się na kawałki. Jest to odejście od klasycznego filmu wojennego przedstawiającego zniszczenie samolotów i służy do wykazania, że ​​używana broń jest bardzo potężna.

2. Chodzi o gigantyczne statki, takie jak Gwiazdy Śmierci bitew kosmicznych, a ponieważ ich zniszczenie oznacza punkt kulminacyjny bitwy, ich koniec jest, no cóż, kulminacyjny. Całkowite zniszczenie.

3. Tylko duże statki po zniszczeniu są bardziej imponujące wizualnie, gdy zniszczenie jest częściowe, z eksplozją, po której następują płonące szczątki. Więc to właśnie otrzymujesz. Tutaj wizualnym tropem jest zniszczenie wielkich statków podczas I i II wojny światowej.

Myślę, że inne odpowiedzi całkiem dobrze pokrywają kąt grawitacji. Większość bitew, które widzimy, odbywa się w jakiejś studni grawitacyjnej.

Warto zauważyć, że w The Last Jedi widzimy statki poza studnią grawitacyjną, które nie spadają. Przede wszystkim

po samobójczym ataku hiperprzestrzennym Admirała Holdo. Zwróć uwagę, że „skrzydło” statku Snoke'a, które zostało całkowicie odcięte, zachowuje swój pęd z ciałem, ale zmienia odchylenie (prawdopodobnie z powodu uciekającej atmosfery)

Wydaje się, że we wszechświecie Gwiezdnych Wojen jest wiele statków kapitałowych, które mają wystarczającą moc, aby, jak wspomniał @ Mwr247, podnieść się i zawisnąć pomimo grawitacji. Na przykład na Rogue One mają Gwiezdny Niszczyciel unoszący się nad miastem bez potu. A potem, podczas ery Wojen Klonów, wylądowali starszymi modelami tych pojazdów gwiezdnych lub unosili się nad jakąś bazą lub instalacją (aby załadować klony, pranie lub cokolwiek innego). Mógłbym też przysiąc, że widziałem, jak latają, tak samo jak cegły, z bardzo leniwą prędkością na poziomie chmur w jednym z pokazów.

Założę się, jeśli trafisz te statki unoszące się w powietrzu opadną.

W kosmosie nad planetą, chyba że są wystarczająco wysokie i we właściwym miejscu (ktoś równikowy?), aby były geosynchroniczne, aby pozostać nieruchomym nad pojedynczym punktem, będzie wymagało trochę moc, dzięki której podnoszące rzeczy unoszą się.

Gwiazda Śmierci to wyprodukowany księżyc z silnikami. Żałuję, że nie wykorzystali w filmach efektu przyciągania grawitacyjnego - byłoby to złowieszcze - ale tak się nie stało. Ale prawdopodobnie planują orbitę na orbicie planety, której nie chcą zniszczyć - lub planują ją wysadzić, w takim przypadku nie obchodzą ich orbity.

W niektórych przypadkach możesz zobaczyć małe statki spadają na ziemię, gdy są wystarczająco blisko. Kiedy przechylają się, aby skręcić, może to być również spowodowane tym, gdzie są umieszczone ich główne silniki: obróć statek, aby umieścić główne silniki w miejscu, w którym mogą zapewnić ciąg potrzebny do manewru, który chcesz.