Gilderoy Lockhart był aroganckim, próżnym, zarozumiałym, narcystycznym, egocentrycznym egoistą. Po prostu próbował się popisywać, w ten sam sposób, w jaki próbował popisywać się swoim klubem „pojedynków”, a Snape dał mu jego tyłek. Może wiedzieć, że jest oszustem, ale nadal uważa, że ​​jest genialny.

Stara się także zachować pozory zdolnego nauczyciela DADA, mimo że jest żałośnie niekompetentny. W książce Chamber of Secrets (Emphasis Mine):

„Och, nie, nie ty” - jęknął.
„Nie wie, czym on mówiąc - powiedział Lockhart głośno do zatłoczonego tłumu Gryfonów, który go otaczał. - Nie martw się, Harry. Zaraz naprawię ci ramię. ”
„ Nie! ” powiedział Harry. „Zachowam to w ten sposób, dzięki. . . . ”
...
- Połóż się, Harry - powiedział uspokajająco Lockhart. „To prosty urok, którego użyłem niezliczoną ilość razy -”
_{Harry Potter i Komnata Tajemnic - THE ROGUE BLUDGER - 172}

Bardzo wyraźnie stara się oznajmić każdemu, kto posłucha, jaki jest wspaniały i jak naprawienie ramienia Harry'ego jest najprostszą rzeczą na świecie dla czarodzieja jego kalibru. Próbuje też odrzucić wszelkie sugestie, że jego przechwałki mogą być czymś innym niż w 100% trafne.

Jeśli wiesz, że jesteś niekompetentny, po co próbować naprawić złamaną rękę? Ponieważ możesz być socjopatą lub psychopatą - oficjalnie nazywanym zaburzeniem osobowości aspołecznej. I chociaż psychopaci potrafią kalkulować, nie oznacza to, że są sprytni lub typowo agresywni.

Ostatnie badania sugerują, że mózg psychopaty różni się od mózgu innych ludzi. Mogą występować fizyczne różnice, które utrudniają osobie identyfikację z czyimś cierpieniem.

Różnice mogą nawet zmienić podstawowe funkcje organizmu. Na przykład, kiedy większość ludzi widzi w filmie krew lub przemoc, ich serca biją szybciej, ich oddech przyspiesza, a dłonie się spocą.

Psychopata ma odwrotną reakcję. Staje się spokojniejszy. Kipnis mówi, że jakość pomaga psychopatom być nieustraszonymi i angażować się w ryzykowne zachowania.

„Nie boją się konsekwencji swoich działań” - mówi. Z WEB MD

W prawdziwym życiu jest wiele przypadków, w których ktoś, kto udaje eksperta, idzie naprzód i próbuje nim być, czasem wręcz katastrofalnie wyniki. W Miami w latach 80. był pediatra, który w rzeczywistości wcale nie był lekarzem. On o tym wiedział. A jednak leczył pacjentów (byłem jednym z nich) czasami z poważnymi chorobami. W prawdziwym życiu zdarzało się to wielokrotnie. Czy znasz powód, dla którego szpitale poddają lekarza weterynarii weterynarii, zanim pozwolą im na operację? To dlatego, że ludzie, którzy nie są lekarzami, BĘDĄ próbować wykonać operację.

Lockhart jest tym, co jest znane w branży jako artysta bzdur. Biz to oszustwo.

Ustanowił całkiem niezły wzorzec, który faktycznie dotyczy tego rodzaju przestępców - kiedy jego brak kompetencji naraża kogoś na niebezpieczeństwo, jest bardziej niż szczęśliwy, mogąc dalej blefować. silny> Robi to od tak dawna, że ​​w zasadzie wie, że potrafi znaleźć wyjście ze wszystkiego. ALE, kiedy jego brak kompetencji może narazić MEGO na niebezpieczeństwo, próbuje się z tego wydostać (pakuje się do wyjścia, gdy jest zmuszony stawić czoła niebezpieczeństwu / własnej niekompetencji).

To wskazuje na samo- centrowanie i brak empatii. Zasadniczo, jeśli zdarzy się, że zadziała, może przez chwilę na nim wybiegać. Jeśli nie, cóż, na terenie jest pielęgniarka, prawda?

Socjopata ma słabe sumienie, psychopata nie ma go wcale i mają tendencję do podejmowania ryzykownych zachowań, które z czasem ulegają eskalacji. Myślę, że psychopata bardziej pasuje do Gilderoya. Nie ma wyrzutów sumienia z powodu ramienia Harry'ego, zmiany układu wspomnień ludzi i kradzieży ich życia oraz wymazania wspomnień dzieci. Wiem, że w popularnej literaturze i filmach psychopata jest na ogół brutalny, ale to po prostu nieprawda. Ma wszystko - powierzchowny urok, lekkomyślne podejmowanie ryzyka, kalkulacje, patologiczne kłamstwo ...

Podsumowując, psychopata czy socjopata, zdecydowanie czegoś brakuje Gilderoy w dziale empatii.

Wygląda na to, że Lockhart do pewnego stopnia wierzy swoim własnym historiom. Miałem przyjaciela, który był kompulsywnym kłamcą, a Lockhart często mi go przypomina.

Podsumowując, wygląda na to, że postać Lockharta jest przez autora karykaturą niekompetentnych i próżnych osób publicznych, które często wierzą we własną propagandę i uznają osiągnięcia innych, zatrudniają pisarzy-widma itp. Różnica polega na tym, że Gilderoy Lockhartowi brakuje praktyczności, która pozwala ludzi, aby utrzymać swoją karierę w oparciu o oszustwa.

Nadal nie jest jasne, czy patologiczne kłamstwo jest objawem czy chorobą i jak wpływa na zdolność logicznego myślenia, ale wydaje się, że Lockhart jest zmuszony do popisywania się stale - nawet jeśli o wiele mądrzej jest po prostu milczeć, aby nie ujawniać się jako kłamca i oszust. Byłoby lepiej dla jego wizerunku, gdyby nie pojawił się jako niekompetentny pojedynek i uzdrowiciel, ale wydaje się, że do pewnego stopnia Lockhart ma urojenia - postrzega siebie jako kompetentnego czarodzieja i dopiero po musi się z nim zmierzyć w rzeczywistości dokonuje bardziej racjonalnych wyborów. Na przykład po fiasku kornwalijskich chochlików przestał przynosić magiczne stworzenia na zajęcia, rozumiejąc, że zrobienie tego w pierwszej kolejności było błędem. Poprzez książkę Lockhart nieustannie się popisuje, antagonizując personel i ujawniając się jako oszust (jest tak niekompetentny, że jest to jasne nawet dla studentów drugiego roku), ale wydaje się, że nic na to nie poradzi.

Z drugiej strony doskonale zdaje sobie sprawę, że osiągnięcia opisane w jego książkach nie są jego własnymi:

„Książki mogą wprowadzać w błąd” - powiedział delikatnie Lockhart.

„Ty je napisałeś!” Harry krzyknął.

- Mój drogi chłopcze - powiedział Lockhart, prostując się i marszcząc brwi na Harry'ego. „Kieruj się zdrowym rozsądkiem. Moje książki nie byłyby nawet w połowie tak dobre, gdyby ludzie nie myśleli, że zrobiłem te wszystkie rzeczy. Nikt nie chce czytać o jakimś brzydkim starym ormiańskim czarnoksiężniku, nawet jeśli to zrobił uratuj wioskę przed wilkołakami. Na pierwszej okładce wyglądałby okropnie. Bez wyczucia ubioru. A wiedźma, która wygnała Bandon Banshe, miała zając. To znaczy, daj spokój… ”

~ Harry Potter - Komnata Tajemnic

To podwójne postrzeganie jest bardzo interesującym zjawiskiem i może być wyjaśnione za pomocą badania, które pokazują, że kora przedczołowa patologicznych kłamców różni się od kory „normalnych” ludzi: mają około 25% więcej istoty białej., co pozwala patologicznym kłamcom zapamiętać i śledzić wiele sprzecznych informacji i genialnie w to wszystko wierzę.

Efekt Dunninga-Krugera. Prawdopodobnie nigdy nie wypróbował zaklęcia i wydaje mu się, że często uważa, że ​​złożona magia jest łatwiejsza niż jest. Wie, jaki jest jego chleb powszedni, ale nie rozumie też swojego poziomu nieudolności przy innych zaklęciach. Obserwując, jak inni wykonują tę trudną magię, prawdopodobnie pomyślał, że to nie myślenia. Zwróć uwagę, żaden z pozostałych nauczycieli nie próbował uwolnić grupy magicznych stworzeń w klasie, a jedyny inny nauczyciel DADA, który próbował oszukać Harry'ego na boisku do quiditcha, próbował go zabić celowo. Ponadto żaden nauczyciel nie próbował wyleczyć Harry'ego z wyjątkiem McGonnagala, kiedy M Pomfrey była niedostępna, co sugeruje, że magia uzdrawiająca jest dość złożona i nikt nie próbował uzdrowić, gdy M Pomfrey była dostępna.

Pokazuje również, jakim jest chełpliwym tchórzem. Jego ego przeszkadza w osądzie i jestem pewien, że to właśnie ten kąt pokazywał JK. Ponieważ jest to książka dla dzieci, czy też było na początku, JK próbował pokazać, „spotkasz ludzi w tym życiu i nie daj się im onieśmielić, ale zamiast tego stawisz im opór”. To drobna karykatura, ale wciąż bardzo dokładne przedstawienie.

Lockhart musiał podtrzymywać swój publiczny wizerunek pomocnej osoby.

W tym momencie wszyscy uczniowie w szkole mieli zajęcia z Lockhartem. Niektórzy ludzie, jak Harry i Ron, rzeczywiście uważali go za oszusta. Widzieli już, jak nie potrafił posługiwać się prawdziwą magią podczas pierwszych zajęć z Obrony przed Czarną Magią. Nie zmieniłoby to ich poglądu na Lockharta, gdyby zawiódł kolejne zaklęcie, trudne zaklęcie leczące, którego większość czarodziejów prawdopodobnie nie mogłaby wykonać.

Inni ludzie, tacy jak Hermiona (lub Molly Weasley, która nie jest t w szkole) byli zaślepieni urokami, manierami i książkami Lockharta. Mogą uznać to za szlachetny czyn, jeśli Lockhart spróbuje pomóc cierpiącemu Harry'emu, nawet jeśli nie osiąga on najlepszych możliwych rezultatów.

Zdziwiłbyś się, czasami ludzie są nadmiernie podekscytowani chwilą i przeceniają swoje umiejętności. Rozsądne jest, że był podekscytowany, ponieważ widział jakąś okazję, aby zaimponować ludziom i popisać się, aw ferworze chwili przekonał się, że może to zrobić.

Oglądając filmy, można stwierdzić, że Lockhart bardzo dobrze o sobie myśli i uwielbia uwagę. Wykonanie takiego zaklęcia i udane jego działanie sprawiłoby, że wyglądałby świetnie przed całą szkołą. Niestety, jak wszyscy wiemy, nie wszystko idzie zgodnie z planem.

Czuję, że Lockhart naprawdę wierzy, że jest w stanie bez problemu wykonać te zaklęcia, ponieważ żył kłamstwem dla takich przez długi czas, że nawet on zaczyna wierzyć w swoje „zdolności”.